Na een tegenvallende 24h van Daytona en Sebring 12h was het de hoogste tijd voor niet alleen Mexico Racing Team, maar ook mijzelf om wat prijzen binnen te slepen. Er is dan ook geen betere race dan de 24h van Le mans om dat te proberen.
Na honderden rondes afgelegd te hebben op het Franse asfalt was het eindelijk racedag, om kwart voor acht in de ochtend begon de kwalifcatie. Teammanager en coureur Alberto Gironella had de keuze gemaakt om niet met een bolide aan de start te verschijnen, maar met twee. Om een gelijke balans te houden is het team opgesplits in een opstelling met zowel de meer ervaren en snellere coureurs als de wat minder ervaren coureurs. Ik mocht de nummer 29 auto delen met Gironella, nieuwe aanwinst Lucas Wijnant die echte race ervaring met zich meebrengt en Javier gonzales voegde zich ook toe aan de line-up.
De kwalificatie in een 24 uurs race is nauwelijks een procent van het hele evenement. De persoon die de kwalificatie rijdt start ook de race. Dus besloten we dat Alberto Gironella de kwalificatie zou rijden en dus ook de race zou starten. Iemand die om 12 uur s’nachts rijdt is nou eenmaal net iets scherper dan iemand die om 8 in de ochtend net wakker is. plek 7 was het resultaat, iets minder dan we gehoopt hadden, maar zoals ik al zei bepaalt de kwalificatie nauwelijks de uitkomst.
Gironella wist de pace omhoog te krikken na een prima start, hij finishte zijn twee stints en kwam de pitstraat binnen op de vierde plek. Ik nam het stuur over voor de komende twee stints. Twee keer 40 minuten dus. Het is altijd even wennen natuurlijk, je kan honderden rondes rijden en tientallen oefenraces rijden, elk scenario is uniek. De eerste 20 minuten gingen prima, maar er zat meer snelheid in. En zodra ik dat doorhad gingen de rondetijden ook snel omlaag. Je zou zeggen dat je op een circuit, wat 13 kilometer lang is, wel een paar goede ronde’s kan rijden. Helaas, met meer dan 60 auto’s op de baan, waar het merendeel bestaat uit langzamere GT3’s en LMP2’s is dat bijna niet te doen. In een 24 uurs race gaat het er dan ook niet om hoe snel je bent, hoe goed kan je met verkeer omgaan is veel belangrijker.
Endurance racen staat mij op het lijf geschreven. Althans, zo voelt dat. Er is niks leukers dan in een hypercar met rasse schrede langs de GT3’s en P2’s racen, buitenom indianapolis of een klein risico nemen in porsche curves, zo min mogelijk tijd verliezen in het verkeer. Daar win je misschien wel het meeste tijd mee. Met verkeer omgaan was ik wel al gewend en ging dus van een leien dakje. Langzaam rijd je natuurlijk de nacht in, het Le Mans circuit is niet verlicht en daarom racete je dus in het pikkedonker, gelukkig heeft iedereen prima verlichting.
Als je dan toch rijdt in de nacht en een beetje geluk krijgt met verkeer, dan pak je altijd de kans om een snelle ronde neer te zetten. Hoe verder de nacht in, hoe koeler de baan en hoe meer grip je dus krijgt. Ik kreeg het voor elkaar om de snelste ronde van het team neer te zette. Dat tekende ook gelijk mijn volgende stints. Het management tussen de GT3’s en LMP2’s liep uitstekend en de pace was zeer consistent.
Mijn laatste stint startte om acht uur in de ochtend. Weer consistent, weer op de pace, het begon eigenlijk een cliche te worden. Het reflecteert ook ons resultaat. Alles liep goed, behalve een disconnectie met de server, hierdoor kwamen we een ronde achter. We finishte de race als tweede, maar kregen een week later een mail binnen. Het winnende team was op de een of andere manier gediskwalificeerd. En dat betekende dat Mexico Racing team eindelijk succes behaalde in de langeafstand races. Het is een prestatie om trots op te zijn, nu nog hopen dat we deze vaart kunnen voortzetten!
